Ja, zo is het gegaan
We zijn geneigd ongemak en verdriet bij onze kinderen te willen fixen via uitleg. ‘Ja, jij bent als baby of als kind iets tekort gekomen, maar ik kon niet anders’ of ‘ik wist in die tijd niet beter’. ‘Ja, je bent tijdelijk bij anderen ondergebracht, maar dat was omdat ik een postnatale depressie had.’ ‘Ja, je lag alleen in een couveuse, maar ik mocht er niet bij.’ ‘Ja, je was veel bij een oppas, maar ik moest in mijn eentje de kost verdienen’.
Wat maakt dat we er een ‘maar…’ aan toevoegen? Wat maakt dat we willen uitleggen waaróm het was zoals het was? Werkt dat verzachtend voor je kind? De ervaring leert dat het voor de ánder juist afbreuk doet aan wat je zegt. Dat het eigenlijk alleen maar ‘verzachtend’ is voor jezelf. We doen dat omdat we anders misschien onbewust misschien iets van schuld of schaamte ervaren, zware gevoelens die we liever vermijden. Hoe zou het zijn om het níet uit te leggen, om niet iets te zeggen ter verdediging van jezelf? Om de volle verantwoordelijkheid te nemen (en daarmee bij je kind weg te nemen) voor dát wat er was?
Ervaar maar eens het verschil als je uitspreekt
‘Ja, zo is het gegaan, ik was er niet voor je. Wat moet dat moeilijk voor je zijn geweest, je was nog maar zo klein.’
Daarmee zeg je ‘ik zie het nu en ik ben er nu voor je’.
Dat maakt ‘t niet zwaarder, dat maakt ‘t lichter.
Geloven dat je wens waarheid wordt
We zijn gewend om ons te richten op problemen. Die trekken onze aandacht, die willen we oplossen. Die focus maakt echter ook dat we ‘in het verleden’ gaan leven, in plaats van in de toekomst. Focussen op het probleem, haalt het probleem niet weg. Wat je aandacht geeft, groeit. Tijdens een paar prachtige opstellingen, hebben we gezien hoe het is wanneer je je probleem formuleert als een verlangen. Bijvoorbeeld verlangen naar overvloed, of ‘ik zou meer in mijn eigen kracht willen staan’. Representanten werd gevraagd om een steunende voorouder te zijn voor dat verlangen. Daarmee kwamen steunende aspecten uit het familiesysteem bovendrijven. De voorouders gaven allen een liefdevolle spiegel aan de vraagsteller en dat gaf direct inzichten. Uiteindelijk vormde zich een gevoelde bedding van voorouders, waarmee de vraagsteller kon verstevigen en het probleem kon verzachten. Het bracht vraagstellers een stap dichterbij naar geloven dat je wens waarheid kan worden. En wie gelooft dat zijn wensbeeld gerealiseerd kan worden, kan belemmerende gedachten laten gaan. Dit opent een potentieel aan mogelijkheden.
Speciale verbondenheid met opa of oma
Vandaag hebben we ervaren hoe er een onzichtbare speciale band kan zijn tussen opa/oma en kleinkind. Hoe deze band een kanaal kan zijn waardoor trauma van opa of oma zichtbaar wordt. Een grootouder die op te jonge leeftijd de zorg voor broertjes en zusjes moest overnemen. Een grootouder die in levensgevaar heeft verkeerd in de oorlog, door toedoen van volwassenen die eigenlijk veiligheid hadden moeten bieden. Trauma dat niet verwerkt heeft kunnen worden, baant zich een weg door de familielijn. Tot één van de (klein)kinderen zich afvraagt ‘waar komen mijn fysieke klachten vandaan?’, of ‘waarom voel ik me toch zo vaak onveilig?’ Zodra opa of oma in de opstelling kan uitspreken: ‘dankjewel lief kleinkind, dat je dit aan het licht hebt gebracht’, kan een stap naar heling en ontspanning worden gezet.